Nośność gruntu bez odpływu
Jedno z następujących podejść jest dostępne do oceny poziomej nośności gruntu przy założeniu warunku bez odpływu:
- analiza standardowa
- zgodnie z CSN 731001 "Základová půda pod plošnými základy" zatwierdzone 8.6. 1987
- zgodnie z normą indyjską IS:6403-1981 "Przepisy techniczne do wyznaczania nośności fundamentów płytkich " od roku 1981
- zgodnie z EC 7-1 (EN 1997-1:2003) "Projektowanie konstrukcji geotechnicznych - Część 1: Zasady ogólne"
- zgodnie z normą duńską DS/EN 1997-1 DK NA:2013
- zgodnie z normą hiszpańską CTE DB SE-C
- zgodnie z normą NZ B1/VM4
- zgodnie z normą czeską CSN 73 1004
Ponadto (za wyjątkiem normy hiszpańskiej CTE DB SE-C), współczynniki według Brinch’a - Hansen’a stosowane są w celu uwzględnienia nachylonej podstawy fundamentu (patrz analiza standardowa).
W przypadku warunków bez odpływu, zakłada się, że podczas budowy fundament bezpośredni przechodzi chwilowe osiadanie, czemu towarzyszą odkształcenia gruntu w obecności zmian objętościowych. Po zakończeniu budowy, grunt doświadcza podstawowej i drugorzędnej konsolidacji ze zmianami objętościowymi. Wpływ naprężenia neutralnego objawia się w redukcji wytrzymałości gruntu. Wytrzymałość gruntu jest następnie prezentowana w postaci wartości całkowitych kąta tarcia wewnętrznego φu i całkowitej spoistości cu (parametry te można rozważać jako minimalne). W zależności od stopnia konsolidacji, wartość całkowitego kąta tarcia wewnętrznego φu zawiera się w zakresie od 0 do φef, całkowita spójność cu jest większa od cef. Za względu na fakt, że wybór warunków bez odpływu zależy od kilku czynników (stopień obciążenia, przepuszczalność gruntu, stopień nasycenia oraz stopień przekonsolidowania), obowiązkiem projektanta jest zadecydowanie, czy parametry efektywne powinny być używane w zależności od rozwiązywanego problemu. Niemniej jednak, parametry całkowite stosuje się zazwyczaj dla gruntów drobnoziarnistych.